A CAMPÁ DA ERMITA DE SAN CIBRÁN DE CATOIRA.

-
Un temporal destruiu o campanario da ermita de San Cibrán.

No ano 1913 un temporal derrumbou o campanario e varios carballos e castaños remataron no tellado da ermita. 
Así o contan as crónicas do periódico rexional, primer diario de Vilagarcía: no 15 de outubro do 1913.

"Dicen de Catoira que un fuerte ciclón derrumbó el campanario de la ermita de San Cibrán del Monte, de la parroquia de Dimo, llevando a una distancia de más de diez metros las piedras.
Desgarró también unos diez corpulentos robles y castaños y arrancó cuatro conduciéndolos a más de doce metros de distancia y dejando algunos en la cima de la ermita de la cual llevó parte de la techumbre."

Posteriormente, a campá foi remplanzada por outra no 1957. Actualmente, esta gardada a bo recaudo para evitar o seu robo e no seu traslado debeu perderse o seu badalo. 

Nun futuro sería xenial estudiar a posibilidade de que volva a soar a campá no día de San Cibrán que é o domingo de Pentecostés.
A campá da ermita de San Cibrán.

"Fabricado por Ocampo en Arcos de la Condesa".


1957

Inscrición.

Texto extraído de:
https://biblioteca.galiciana.gal




Comentarios

Publicar un comentario

Publicacións populares deste blog

A RODA DE CATOIRA

-
Imaxe
  A RODA DE CATOIRA A historia dunha roda na que unha pequena mostra viaxou a Alemania para averiguar que data do 1720 a .C.  Un segundo "vistazo" asombrou a opinión profesional e pública. ANTECEDENTES O 2 de marzo de 1965 no leito do río Ulla, atopouse unha roda, fronte a un serradoiro nun lugar chamado “O Regueiro” a 100 metros das Torres de Oeste, un pouco hacia a beira dereita, enterrada por dous metros de área e que na baixamar ten enriba de si un metro de auga. LUGAR DO ACHADO Foi descuberta por Don Jesús Rodríguez, fillo de Don Emilio Rodríguez Rañó, veciños de Catoira e areéiros de profesión, sendo ademais propietarios do Bar “Casa Emilio” de Catoira. A roda foi levada á casa de dito señor, e estivo alí ata que chegou ós oídos de Joaquín María Perfecto Lorenzo Fernández, grazas ó poeta e arqueólogo Don Luis Bouza Brey e Trillo. Joaquín María Perfecto Lorenzo Fernández Don Luis Brouza Brey e Trillo. Nun principio a roda parecía fosilizada e mostrando os presentes gran
Ler máis

OS CASCOS CON CORNOS DA ROMERÍA VIKINGA DE CATOIRA

-
Imaxe
A tradicción local dos cascos con cornos, da Vikinga de Catoira,  loita por manterse. "Acabou o día, acabou a romería", e mentras vai caendo o sol no solpor reflexionemos nesta Vikinga que cumple 63 anos e que os vikingos veteranos reivindican con máis forza os cascos con cornos e cuia frase todos coindiciden: "mentras se poida seguirei cada Vikinga có meu casco con cornos". Que os vikingos do norte de Europa non levaban cascos con cornos sabese dende hai moito tempo pero tamén sabese que os vikingos de Catoira os levan grazas a unha tradicción que comenzou nos anos 60 e mantense a pesar de que a serie vikinga "Vikings: Valhalla" fixo estragos cando optouse por peiteados profesionais de trenzas e moitos estudiosos do tema insisten en que se a Vikinga quere ter rigor histórico debese evitar o seu uso. Pero,... quén dixo que a Vikinga de Catoira busca rigor histórico? Dende cando decidiuse deixar as tradiccións locais dun lado para perder a identidade dun co
Ler máis

A MOZA XITANA DE CATOIRA

-
Imaxe
  A XITANA DOMINICA Esta tenra e romántica historia aconteceu no ano 1945 na parroquia de San Miguel de Catoira. Había unha moza xitana moi fermosa de só 19 anos de idade e da que os mozos da comarca estaban prendidos. Esta preciosidade chamábase Domenica Borja Ferraquela.  A súa familia residía na casa de Pastora a carón da de Claudio ou por entendemos onde hoxe habita Julio López e a súa dona pola traseira de Mesón A Rúa. Parte dianteira da casa. Parte traseira da casa. Estaban moi asentados e mantiñan moi boa relación coa xente de Catoira. A todo isto Domenica namorouse dun paio e quería casar con el pero o pai da xitana non consentiu esta xuntanza de ningún xesto. Domenica apurou a situación todo o que puido e tentou convencer ao pai de todas as maneiras posibles. Non o conseguiu. Algunha versión fala de que o mozo era tamén xitano e o motivo da tristura da mociña foi que aquel rapaz a abandonara.  Antiga Taberna da Roxa Sexa cal sexa a razón o certo e que, na súa desesperación. de
Ler máis